Heftige hypo: mijn diabetes dieptepunt

Het was onvermijdelijk, en vannacht is het gebeurd. 
Een paar weken eerder zat ik 's avonds met een huisgenootje op de bank en had ik net mijn dosis langwerkende insuline gespoten in mijn been, toen ik me plotseling niet meer kon herinneren of ik wel de juiste insuline had gebruikt. De juiste is Levemir, een insuline die gedurende drieëntwintig uur werkzaam is. Maar ik dacht dat ik mogelijk Novorapid had gespoten, een insuline die slechts vier uur duurt en die je alleen voor het eten gebruikt, om de gegeten koolhydraten op te vangen. Als je die zonder te eten gebruikt, is een hypo onvermijdelijk. Zeker als de dosering net zo hoog is als die van Levemir. Dus mijn vriendin bleef bij me tot ik zeker wist dat mijn bloedsuiker niet dalende was, en het duidelijk was dat ik me niet had vergist.
Gisteravond echter had ik niks door. Om kwart voor twaalf spoot ik 13 eenheden in mijn been en ging naar bed - op de loungebank in de keuken bij mijn moeder -, las wat en viel diep in slaap. Mijn volgende herinnering is nogal vaag. Ik werd wakker, het was tien voor half twee. Ik zweette, voelde me warrig en ik wist dat er iets niet goed ging. De volgorde van mijn volgende handelingen is me nu niet duidelijk meer, maar dit is ongeveer een reconstructie:
Ik pakte mijn iPhone om mijn bloedsuiker te meten, deze was 1.4! Ontzettend laag, hij zou boven de 4.0 moeten zijn, en zo laag had ik nog niet eerder gehad. Ik had daarom heel snel zoetigheid nodig. Ik opende de koelkast, gelukkig naast mijn bed, en dacht een blikje coca-cola te zien, naast de rode blikjes Amstel bier. Dat dronk ik snel op, rechtop zittend op de loungebank aan de keukentafel, totdat ik ontdekte dat het blikje niet rood was maar zilver! Juist, coca-cola light, suikervrij, daar had ik niets aan. Dus ik moest naar de kamer om een pakje dextro-energy uit mijn tas te pakken. Op de terugweg klopte ik nog op mijn moeders deur, maar geen reactie. Ik had de tijd ook niet om me daarmee bezig te houden, ik móést suiker.
Dus zoals altijd bij een hypo, nam ik vier dextro's, misschien stiekem toch vijf of zes, maar na een aantal minuten mat ik opnieuw mijn bloedsuiker, en deze was nauwelijks gestegen: naar 1.7. Nog steeds foute boel. Gelukkig hoorde ik op een gegeven moment mijn moeder slaperig roepen: 'Wat is er?' en ik bracht uit: 'Hypo...' en toen kwam ze bij me kijken.
Ze zag me zitten op de bank aan de keukentafel, starend naar mijn iPhone en de dextro voor me, drijfnat van het zweet dat over mijn hele lichaam parelde.
'Wat kan ik doen?' vroeg ze. Later vertelde ze me dat mijn antwoorden heel kort waren, dat ik naar mijn spullen bleef kijken, en dat als ik sprak, dat heel langzaam ging en gefocust, met korte pauzes in mijn zinnen. Ook zat ik erg te trillen. Ik gaf haar opdrachten, zoals een nieuwe rol dextro halen uit de kamer, en probeerde af en toe iets uit te leggen. Zo waarschuwde ik haar dat als ik kortaf of sacherijnig over zou komen, dat dat door de hypo kwam en heel normaal was. Het begon me te dagen dat ik waarschijnlijk 13 eenheden van de verkeerde insuline had gespoten en dat legde ik uit. Ondertussen probeerde ik keer op keer het aantal dextrotabletten te tellen dat ik al genomen had, en die om te rekenen naar koolhydraten (3 koolhydraten per dextro, maar voor de zekerheid - ondanks mijn verwarde toestand - liet ik ze toch nog wegen door mijn moeder). Ook deed ik elke keer weer mijn telefoon aan om de tijd te zien sinds het laatste bloedcontrole moment. Ongeveer elke tien minuten prikte ik opnieuw. Voordat ik op de vereiste 4.0 mmol/L zat, had ik al bijna twee verpakkingen dextro erdoorheen gejaagd.
Gezien de 13 eenheden Novorapid die in mij actief mijn bloedsuiker laag probeerden te houden, had ik ongeveer 130 koolhydraten nodig om dat weer te stabiliseren, volgens mijn insuline/koolhydraat ratio. Dat is zo ongeveer wat ik gedurende een hele dag aan koolhydraten eet! Ik deed zo mijn best om me daarop te focussen, al mijn aandacht was gericht, hoe moeizaam ook, op proberen die hoeveelheid te bereiken. Eerst moest ik tot de veilige 4.0 komen met behulp van de snelle suikers van dextro. Ondertussen liet ik mijn moeder alvast boterhammen klaarmaken. Eenmaal in de veilige zone viel ik een appel aan die toevallig voor me lag. Ik had door de hypo een gigantisch hongergevoel, dus in enkele happen was dat hele ding weg. Ook werd ik op dat moment al wat spraakzamer, de communicatie verliep met iets meer gemak, zonder die enorme concentratie nog nodig te hebben voor ieder woord en elke handeling. Eindelijk kon ik aan de boterhammen beginnen, want eerst mocht dat niet omdat die de opname van de dextrotabletten zouden vertragen. Wat smaakten ze goed na die eindeloze, vies zoete dextro-klontjes... Probeer maar eens een hele suikerpot leeg te eten!
Op een gegeven moment was de strijd klaar. Want het voelde alsof ik een gevecht had geleverd. Zo veel focussen, ik was bekaf. Ik was zo blij en opgelucht dat ik mijn moeder bij me had gehad, en dat ik - toevallig - meer dan een half rolletje dextro in mijn tas had zitten. Ik weet niet hoe ik me thuis gered zou hebben, en of ik überhaupt mijn hoogslaper uit had kunnen komen in zo'n toestand. Al met al had het meer dan een half uur geduurd om weer een veilige bloedglucose te krijgen, en heb ik 24 dextro, een appel en vier boterhammen moeten verorberen om dit spuitfoutje op te lossen.
Ten slotte, moest ik ook nog spuiten. Want al die Novorapid heeft me wel een avontuurtje gegeven, maar 13 eenheden Levemir heb ik ook gewoon nodig. Uiteindelijk kon ik met een gerust hart weer naar bed, met vele dekens omdat mijn lichaam nauwelijks de kracht meer had om op te warmen, maar toen sliep ik als een blok tot laat op de zondagochtend.

Enkele screenshots van mijn metingen: